اشعار

ای شده محوِ روی تو، شمس جدا، قمر جدا            روی کند به سوی تو، ملک جدا، بشر جدا

آدم و نوح هر یکی، دست زده به دامنت            منتـظر ظهـور تو، پـدر جدا، پـسر جدا

ای تو گـلِ بهـار ما، بـیا به لالـه‌زار ما            تا که نهیم بر رهت، دیده جدا و سر جدا

با نمکین بیان خود، از شکرین دهان خود            بریز در وجود ما، نمک جدا، شکر جدا

بیا که از اشارتت، شود فزوده خلق را            عشق جدا، خرد جدا، ادب جدا، هنر جدا

در انـتـظارِ مقـدمت، به اشتـیاق دیدنت            گریه کنند عاشقان، شام جدا، سحر جدا

مهدی منـتـظَر تویی، امام منـتـقـِم تویی            که خیزد از قیام تو، عدل جدا، ظفر جدا

عنایتی که شام غم، سر آید و سحر شود            ای که رَوَد به حکم تو، قضا جدا، قَدَر جدا

ز فـتـنۀ ستمگـران، ز کـیـنـۀ مخـالـفان            رسد به جان دوستان، بلا جدا، خطر جدا

بسته "موید" آرزو، بر علی و حسین او            تا که شوند، شافعش، پسر جدا، پدر جدا

ای چـاره‌سـازِ مـردم عـالـم، حسین جان            آرامِ قـلـب‌هـای پُـر از غـم، حـسین جان

بـابِ نـجــات مـردم درمــانـده از گــنـاه            شـرط قــبـول تــوبـۀ آدم، حـسـیـن جـان

خـوانـدیـم آیـه‌آیـه غـمت را و سـوخـتـیم            تـفـسـیر سـرخ سورۀ مریم، حسین جان

فـرصت کم است! روزی چـشم مرا بده            آقـای گـریـه‌هـای دمــادم، حـسـین جـان

جـانِ تــمـام مـرثـیـه‌ خــوانـان فـدای تـو            ای شور روضه‌های محرم، حسین جان

در پای روضه‌های تو جانْ نذر کوچکی است            ما را بـبـخـش بابت این کم، حسین جان

افـتــاده‌ای مــیــانــۀ گـودال روی خـاک            تـسـبـیـح دانـه‌دانـۀ درهـم، حـسـین جـان

بر روی نیزه‌های غـریبی چه می‌کنی؟!            خـورشـید نسـل‌های مکـرم،‌ حسین جان

سرم خاک کـف پـای حسین است            دلم مجـنون صحرای حسین است

بُوَد پرونده‌ام چون برگ گل پـاک            در این پرونده امضای حسین است

بـهـشـت ارزانـی خــوبـان عــالـم            بهـشـت من تـمـاشای حسین است

به‌ وقـت مـرگ چـشـمم را نبـنـدید            که چشم من به سیمای حسین است

تـمــام هــســتـی‌ام بــاشـد دل مـن            که لـبـریـز از تولاّی حسین است

چـراغ از بـهـر قـبـر من نـیـاریـد            چراغـم روی زیـبای حسین است

خوش آن صورت که در فردای محشر            بر آن نقـش کف پای حسین است

دلـی جـای خــدا بـاشـد کـه آن دل            پر از نـور تـجـلاّی حـسـین است

نــتـرسـانــیــدم از روز قــیــامـت            قـیـامـت قـدّ و بـالای حسین است

مثل کوهی سخت نامیرا و پابرجاست مرد            مرد شب‌های جهاد و روز وانفساست مرد

آتش آمد بر سر دار و ندارش مرگ ریخت            مثل ققنوس از تباری آتشین برخاست مرد

پیکرش هم بر زمین افتاده باشد باک نیست            مرگ را هم دیده باشد، پرچمش بالاست مرد

نام او یحیاست و هر روز یحیی‌تر شده            حال با مُهر شهادت تا ابد یحیی‌ست مرد

گفت با دشمن که روزی داغدارت می‌کنم            پس، نزد با دشمنش هم غیر حرف راست مرد

کوچه‌های زخم‌دار غزه، اشک کودکان            ناله‌های داغ‌دار مسجدالاقصی ست مرد

آری او پـنـهـان شد اما در دل آوارگان            در نگاه پُـر سؤال کودکان پیداست مرد

با نگاه نـافـذش فـتح‌المـبـین آورده است            مرد معـنا کردن اِنّا فَـتَـحـنـاهـاست مرد

هر زمان قلبت صدایش کرد تا ساحل برو            تا همیشه ایـستاده بر لب دریـاست مرد

دلـتـنـگـم از تـعلّـق و ایـثـارم آرزوست            دلگـیـرم از فـراق کـه دیدارم آرزوست

گر وصل را به قیمت خون میتوان خرید            در خاک و خون تپیدنِ بسیارم آرزوست

با هر چه هست بر صف اهریمنان زدن            با هر چه هست لذّت پـیکارم آرزوست

دستی به خون تپـیـده و دستی به اسلحه            رزمـی چـنـیـن مـیـانـۀ آوارم آرزوست

تا آخـرین نـفـس نکـشـم دست از نـبـرد            مرگی چنان شهادتِ سنـوارم آرزوست

نماز جمعه بودم آفتاب از خاطرم رد شد            ردیف شعرهای من پس از آن «خواهد آمد» شد

نماز جمعه می‎‌خواندم هوای گریه با من بود            جهان لبخند زد، جان‌ها پر از عطر محمد شد

قنوتِ گریه بستم، دیدنش را آرزو کردم            صدای گنبد و گلدسته‌ها پژواکِ «باشد» شد

کسی آن‌سوتر از من «شاید این جمعه بیاید» خواند            جماعت گفت: باید فارغ از «اما و شاید» شد

یکی پرسید: پس کی می‌رسد ماهی که در راه است؟            جلوتر از من آقایی جوان، ذکرش «می‌آید» شد

نـماز جـمعـه و بـاران نرم انتـظار، اما            غروب جمعه شد آقا نیامد، باز هم بد شد

خــبــر آمــدنـت آمــده از راه، بـــیــا            سـر بـزن از دل يک‌ جمعۀ‌‌ناگاه، بيا!

مـاه کـامـل نـشـود تـا تـو نــيـايـی آقـا            تا که کـامـل بـشـود نيـمـۀ اين‌ماه، بيا

عهد بستیم و شکستيم و گذشتی هربار            بــاز هـم بــا دل آلــودۀ مــا راه‌ بــيــا

درد ما بی‌خبری‌هاست، خودت باخبری            ای تو از درد دل ما هـمـه آگـاه، بـیـا

خواب غـفـلـت شده کار همۀ ما بی‌تو            يوسف قـافـله يک‌ سر به لب چـاه بـيا

جمعه‌ها رفت، ولی جمعۀ موعود نشد            جمعه‌ها می‌رود ای جمعۀ دلخـواه بيا

زنده ماندیم که در روز ظهورش باشیم            آه! ای جـان بـه‌لـب ‌آمـده، کـوتاه‌ بـیا!

گفت شاعر؛ "خبر آمد، خبری در راه است"            خــبــر آمــدنـت آمــده از راه، بـــیــا

بر شانه‌های زخمی خود کوهِ غـم دارم            من در مـحـرم بیـشـتر میل حـرم دارم

عشق به شش‌گوشه مرا از زندگی انداخت            از دوری‌اش یک کربلا در سینه غم دارم

این اشک را از لـقـمـه‌های سـفـرۀ بابا            این مهر را از شـیر پـاک مـادرم دارم

گفتند: «کل الخیر فی باب الحسین» آری!            من هرچه که دارم از این باب الکرم دارم

با خلـوت بـارانی خود هر شب جـمعه            در سر هـوای شعـرهای محـتـشم دارم

دلتنگی‌ام چندین برابر شد در این شب‌ها            مهـدی زهـرا را میان روضه کم دارم

درد فـراق کـربـلا بی خـانـمـان‌ام کرد            شب‌های جمعه رهسپار جمکرانم کرد

نـفَـس‌هـای مـرا وابـسـتـۀ آهِ دمـادم کـن            طناب بُغض را دور گلویم سخت محکم کن

چه کم دارد کسی که در دلش داغ تو را دارد            تنور سینه‌ام را روشن از گرمای این غم کن

به جای مال دنیا «گریه» می‌خواهم فقط از تو            دو جرعه اشک را در استکان چشم من دَم کن

پس از مُردن لباس روضه‌ام نذر حسینیّه‌ست            تمام تار و پود مشکی‌اش را خرج پرچم کن

در آغوشم نمی‌گیری؟ چه زجری بیشتر از این!            بیا با بوسه‌ای دردِ دلِ عُشّاق را کم کن

همه عالَم مرا دیوانۀ عشق تو می‌خوانند            اگر این است رسوایی، مرا رسوای عالَم کن

حبیب تو شدن شیرین‌ترین رؤیای نوکرهاست            پس از عُمری به پایت سوختن، پُشت مرا خم کن

نسیم کوی تو حُرِّ یزیدی را حسینی کرد            مرا با عطر باب‌القبله‌ات یک روز آدم کن

برایم هر شبی که از حرم دورم، شبِ یلداست            خودت این حسرت طولانی من را مجسم کن

فقیرم، کربلایِ این گدا را لنگ نگذاری            بساط رفتنم را یک شبِ جمعه فراهم کن

من از تعداد زخم پیکرت سر درنیاوردم            خودت فکری به حال پُرسشی اینگونه مبهم کن

کسی جز تو، تن پاشیده را جمعش نخواهد کرد            بیا ای بوریا! کاری برای جسم درهم کن

جای شُكر است كه قم، خار دل‌آزار نداشت            سـنـگ با ساحتِ پيشانی تو كار نداشت

جای شُكر است كه برعكس دمشق اين وادی            چشـم ناپـاك، سر كوچه و بازار نداشت

قُـم "علی" داشت به لب لحظۀ استقبالت            وای بر شام كه از سبّ علی، عار نداشت

روسـپـيـدی قـمـی‌هـا، عـوض شـامی‌ها            احتياجی به نشان دادن و اِظهار نداشت

دسته دسته به سر محـمل تو گُـل بـاريد            ساقۀ هيچ گلی بر تن خود، خار نداشت

دردسر سـاز نـشد فـاطـمه بودن در قـم            كار با پهلويت اينجا در و ديوار نداشت

سـدّ راهت وسط كوچه نـشد هيچ كسی            عطش خون تو را حَنجرِ مسمار نداشت

تو پـرستار فـراوان به كـنـارت بود، آه            فاطمه جُـز عـلی خسته پـرستار نداشت

همه با گريۀ تو گـريه‌كُـنان ضجّه زدند            در غمت هيچ كسی غيرِ دل زار نداشت

قـم پس از دفـن تو تا چند صباحی بانو            روزهايش به خدا، غيرِ شبِ‌تار نداشت

ميـثـم شهـر تو با داشـتـن چـندين نـخـل            مدح می‌گفت ولی سربه سر دار نداشت

سائلت را به صف حـشـر خُـدا آمرزيد            چون به جز دوستی حيدر كرّار نداشت

تو شعـرِ آمـده از آسـمـان، تو بـارانـی            که مصرعی به زمین آمدی به مهمانی

کویر، قبل تو با مرگ‌و‌میر قافیه داشت            سلام بر تو که این شعرِ مرده را جانی

بمان و گرد و غـبار مـدیـنه را بتکـان            تو سـهـمِ مـردمِ مـا از مـزار پـنـهـانی

ببـخـش لـهـجـۀ مـا را سرِ تـلاوت‌تـان            ای استخارۀ خـوب ای فـصیحِ قـرآنی!

تو جان بخواه، که مهمانی و حبیبِ خدا            که پـای هر نـفـسـت می‌دهـیـم قـربانی

سـپـرده‌ایـم گـدایـان صدا به در نـزنـند            نشـسـتـه‌ایـم درِ خــانــه‌ات به دربـانـی

مـراقـبـیـم که گـردی به چادرت نرسد            به تارِ معـجـرتـان پـودی از پریـشانی

مـراقـبـیـم نگـاهـی به سـمـت‌تـان ندود            اگر چه چشمۀ پاکی‌ست، چـشمِ ایرانی

سـپـرده‌ایـم بـه آتـش مـراقــبـت بــاشـد            شنـیـده‌ایم برای که روضه می‌خوانی!

معصومه‌ای که تالی زهرای اطهر است            ناموس حقّ و دختر موسی بن جعفر است

همچـون رضا بـرادر والاتـبـار خویش            باشد غریب و دور ز بابا و مادر است

نومـید کـس نـرفـتـه و هـرگـز نمی‌رود            تا حشر هر که چشم امیدش بر این در است

جـبـریل گـرد این حـرم آهـسته می‌پـرد            خواهر دلش شکـستۀ هجر برادر است

گویی که یـاد روی رضا می‌کـند هنوز            بهر برادر اشک‌فشان چشم خواهر است

با پهـلـویی شکـسـته به قـم آیـد از بقـیع            زهرا دلش گرفـتۀ غـم‌های دخـتر است

چشم و چراغ فاطمه است و به ماتمش            هر دیده را که بنگری از خون دل، تر است

معصومه خود به عمّۀ خود گریه می‌کند            زینب که از ستاره غم او فزون‌تر است

آن خواهری که هر چه نظر کرد روی نی            دید آفتاب، نیزه نشین است و محشر است

گفت: ای هلال یک‌شبه‌ام! ای که همرهت            هجده ستاره است و مرا در برابر است!

چون آسـمـان کـوفه گـرفته دلـم حـسین            قرآن بخوان که صوت تو تسکین خواهر است

ای «رستگار»! کاش نمی‌شد به خون، خضاب!            مویی که جای شانه زدن‌های مادر است

سلام ای مرقدت از صبح بیت النور زیباتر            سکوتت از صدای خنده‌های حور زیباتر

همیشه دوست دارم بیشتر نزدیکتان باشم            اگرچه هست گاهی گنبدت از دور زیباتر

به چشم ما سر ظهـر خیابان ارم در قـم            همیشه بوده از شب‌های نیشابور زیباتر

میان گریه‌های شوق از سمت ضریح تو            صدایی می‌رسد از نغـمۀ ماهـور زیباتر

به سویت آمدند از راه‌هایی دور این مردم            به شوق خنده‌ای از "سعیکم مشکور" زیباتر

عجیب این است بین این همه دلداده می‌بینم            مدارا کرده با این وصلـۀ ناجـور زیباتر

بسوزان دختر موسای عاشق‌ها گناهم را            میان شعـله‌هـای آتـشی از طـور زیـباتر

بانو دلم کبوتر صحن و سرای توست            یعنی که زائـر حـرم با صـفـای توست

گویی به سمت کعـبۀ مقـصود می‌رود            هرکس مسافـر حـرم دلـگـشای توست

آن در که بر بهشت برین باز می‌شود            از گـلـشـن مـقـدســۀ دلـربـای تـوسـت

ای داسـتـان هـجـرت تو عـزّت آفرین            ورد زبـان ما همه جا ماجـرای توست

تـو خـواهـر امـام رئـوفـی، رئـوفـه‌ای            معصومه‌ای و اُسوۀ زن‌ها حیای توست

ما را دعـای خـیـر شما می‌دهـد نجات            چشمم به استجابت و حال دعای توست

فـردای رستـخـیز شـفـاعت کنی از او            امروز هرکسی که به زیر لوای توست

بر محـمـل نـیـاز رسـیـدم حـضورتـان            بانو قبول کن که «وفایی» گدای توست

دل ‌مرده است و پَر به فراسو نمی‌زند            هر کس که سر به خـانۀ بـانو نمی‌زند

جـبریل، صحـن آیـنـه را مثـل خـادمی            با هـیچ چـیز جـز مـژه جـارو نمی‌زند

وقتی که این حرم پُر از الطاف مادری‌ست            پـس بـا مــزار مـادرمـان مـو نـمی‌زند

یک گوشه از فضائلتان «إشفِعی لَنا»ست            زائر که بی‌جـهـت به شما رو نمی‌زند

صد بار در بزن که در این شهر هر کسی            بر سـیـنه دست رد بـزند... او نمی‌زند

قدم قدم به حضورت چکیده اشک مدامم            منم که شوق سراسر برای عرض سلامم

برای اذن زیـارت پـر از تلاطم اشکـم            برای عرض ارادت چه الکن است کلامم

چنان غـبار رسیدم به خاک‌بـوسی دریا            مرددم که خودم را در این حرم چه بنامم

سلام می‌دهم از هر کجای شهر به سویت            که با سلام تو آغاز گشته صبحم و شامم

سلام بر تو! جگرگـوشهٔ عزیز پیـمـبر!            سلام زهـرهٔ زهـرا، سـلام مـاه تـمـامـم

سلام دختر بـاران! سلام کـوثـر قـرآن!            سلام خواهر خورشید! نور چشم امامم!

چه عطر و بوی ملیحی‌ست در بهشت تو بانو            رسیده رایحهٔ مشـهـد الـرضا به مشـامم

چه آرزوی قشنگی‌ست من شهید تو باشم            چه آرزوی قشنگی‌ست این‌که حُسن ختامم...

در کـنـار خـوب‌ها گـمراه می‌آيد حـرم            بـا تـمـام زائـرانـش راه مـی‌آیـد حــرم

هیچ‌فرقی نیست بین زائرانش، چون‌که هم            بـنده می‌آید حـرم، هم شـاه می‌آید حرم

لحظه‌ای خـالی نمی‌ماند اگر دقت کنیم            روزها خورشيد و شب‌ها ماه می‌آيد حرم

رتبه‌ها برعکس دنیا می‌دهد اینجا جواب            کـوه از شـوقِ تو مثـلِ کاه می‌آید حرم

هرکه می‌خواهد ببیند قطعه‌ای از عرش را            راه خود را می‌کـند کوتاه؛ می‌آيد حرم

بُعد منزل نيست وقتی که سفر روحانی است            هر دلی هـرجا بگـويد "آه" می‌آيد حرم

خوش‌به‌حال هرکسی که ساکن شهر قم است            گـاه می‌آيـد حـرم، بی‌گـاه می‌آيـد حـرم

چه حیف شد، نشد آخر به دلبرش برسد            دوبـاره بـاز به وصل بـرادرش برسد

به سرنوشت نوشـتـند از ازل، در قـم            شکـوه تربت زهـرا به دخترش برسد

علاقه‌ای که پیمبر به دختر خود داشت            نوشته‌اند به موسی‌ابن‌جعـفـرش برسد

کنار محـمـلش آهـستـه‌تـر قـدم بـزنـید            مباد گرد و غباری به معجرش برسد

نـدیــد دیــده نـامـحـرمـی عـبـایـش را            خـدا کـند که به گـوش برادرش برسد

ز پـا فـتـاد و نیـفـتـاد یا رضـا ز لبش            امـید داشت که ساعـات آخـرش برسد

تنـش کـفـن شد و اما بـرادرش نرسید            برای دفن تنـش کاش بر سرش برسد

شـبـیـه عـمه خود مـانـد بین نـامـحرم            رضا کجاست به فریاد خواهرش برسد

ز ره رسید برادر، نخواست دست کسی            پس از وفات به جسم مطهـرش برسد

همیـشـه روضه مـعـصومه سـتـم‌دیـده            به عمه‌جان گرفتار و مضطرش برسد

به وقت ناقه‌سواری ز ‌شـش برادر او            یکی نـبـود به فـریاد خـواهرش برسد

نه قـاسمی نه عـلی اکـبری نه عباسی            نه یک پسر که به یاری مادرش برسد

نگه به پیکر صد‌ پـاره حـسیـنـش کرد            سری نداشت که آن سایه سرش برسد

فتاد لرزه به پایش چو دید نزدیک است            که شـمر داد زنان در بـرابـرش برسد

نگاهی از روی حسرت به سمت علقمه کرد            امـیـد داشت عـلـمـدار لشکـرش برسد

صدا زد ای کس و کارم بلند‌شو عباس            گـره فـتـاده به کـارم بـلـند ‌شـو عباس

آیــۀ انــتــظــار مـعـصـومـه            عــزّت پــایـدار مـعـصـومـه

مـایــۀ افـتـخـار مـعـصـومـه            هـمه‌جـا سـفـره‌دار معصومه

دختر و خـواهـر امـامت بود            خانه‌اش مـعـدن کـرامت بود

چـه قَـدَر حـامـیِ ولایـت بود            از پــدر یـادگـار مـعـصـومه

دست‌های گره‌گـشایی داشت            تا سحـر ذکـر ربـنایی داشت

سجده می‌کرد و های‌هایی داشت            عـبد شب زنـده‌دار معصومه

روضه می‌خواند با خودش هرشب            اینچنین بود روضه‌اش بر لب

الـســلام عــلـیـک یا زیـنـب            عـاشـق بـی‌قـرار مـعـصومه

نیمه‌شب ناقه را سوار شد و            مثل زینب چه بـاوقـار شد و

به بـلا هم کـمی دچـار شد و            غـربـت بی‌شـمـار معصومه

در دلـش عـکـس ماه افـتـاده            از مــدیــنـه بـه راه افــتــاده

در پــیِ ســر پــنـاه افــتــاده            دل بـریـد از دیـار معصومه

بین راه از دلش هـوار کشید            نـالـه از دل بی‌اخـتـیار کشید

آه، از هجـر روی یار کـشید            بـارهـا زد هـوار مـعـصومه

غربتـش داشت بیشتر می‌شد            لشکـر کـفـر حـمله‌ور می‌شد

و به زینب شـبـیـه‌تـر می‌شد            زیـنب روزگـار مـعـصـومه

لـشکـرش روی خاک افتادند            بـا تـن چـاک چـاک افـتـادنـد

بـی‌نــشـان و پـلاک افـتـادنـد            شد به غـم‌ها دچار معصومه

چـشم‌هـایـش هـماره دریا شد            شـاهـد جـسـم اربـاً اربـا شـد

کـربـلایـی دوبـاره بر پـا شد            اشک بـی‌اخـتـیار معـصومه

حـاجـتـش دیـدن امـامش بود            یا رضا یا رضا کـلامش بود

خنده این روزها حرامش بود            خـواهر غـمگـسار معصومه

حـیـف حـاجـت‌روا نشد خانم            دردهــایـش دوا نـشـد خـانـم

از روی خـاک پـا نـشد خانم            به رضا جـان‌نـثار معصومه

بین بستر دلش قـرار نداشت            غیر اوضاع سوگوار نداشت

غیر یک نامه یادگار نداشت            هـسـت ابـر بـهـار معصومه

حـال که من نـیـامدم، تو بـیا            نـصـفی از راه آمـدم، تو بـیا

من زمین‌گـیرتر شدم، تو بیا            قلب او گـشته زار معصومه

گرچه در غربتی رضاجانم!            من هم از راه دور گـریـانـم!

پس به فکر غریب عـطشانم            روضـۀ آشـکـار مـعـصـومه

بـدنت زیـر و رو نشد هرگز            با سـنان روبـرو نـشد هرگز

نیزه سـهـم گـلـو نـشد هـرگز            هست در احتضار معصومه

حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد            جــلـوۀ روشـنـی از عــالــم بــالا دارد

گـنـبد زرد تو از پـرتـو آیات پُـر است            از حدیث کرم و شرح کرامات پر است

می‌توان گفت که سرچشمۀ نور است اینجا            جمعه در جمعه کسی گرم حضور است اینجا

اهل قم جمله بر آن‌اند خراسان اینجاست            مهد آرامش دل‌های پریشان، اینجاست

تار و پودت همه دین است، خدا می‌داند            روشن از نور یقـین است، خدا می‌داند

قـلـب قــم، قـلـب بـرازنـدۀ ایـرانـی تو            روح عـرفـانی شیراز و خـراسانی تو

روشـنــای نـفـس شـاهـچـراغـی، آری            با خودت عطر حریم رضوی را داری

چه بگوئیم که توصیف تو کامل باشد؟            واژه‌ای نیست که با عشق معادل باشد

پاکی مطلقی ای عشق! چه نامی داری!            پای در عرش نهادی، چه مقامی داری!

نـور چـشم پدری، یاس معـطر شده‌ای            معنی تـازه‌ای از سـورۀ کـوثـر شده‌ای

پـای تـا سـر همه آئـیـنـۀ طـاهـا هستی            تو که یـادآور صـدیـقـۀ کـبـری هـستی

قـدم پـاک تو بی‌شک قدم فـاطمه است            حـرمـت نیز یـقـیـناً حرم فـاطـمه است

در کنارِ تو شب و زمزمه را می‌فهمیم            به خـدا رایـحـۀ فـاطـمـه را می‌فـهـمیم

تو روایـت‌گـر آن گـوهـر نـابی، بـانو!            جـلــوۀ روشـن آئـیـنـه و آبـی، بــانــو!

می‌توان با تو به آن رایـحۀ پاک رسید            پر زد از خاک به اندیشۀ افلاک رسید

‌می‌توان با تو به سرمنزل توحید رسید            از شب تیره گذر کرد، به خورشید رسید

می‌توان یک سحر از جرم و خطا عاری شد            مثل امواج روان در حرمت جاری شد

در حریمت همه اندیـشۀ طاعـت دارند            به شـفـا آمـدگـان شوق شـفـاعت دارند

زائـران رایـحـۀ آه تـو را مـی‌فـهـمـنـد            ماجـرای غـم جـانکـاه تو را می‌فهـمند

قـصۀ آمـدنـت قـصـۀ بـی‌تـابـی‌هـاسـت            شوق دیدار سحر، قصۀ بی‌خوابی‌هاست

دوری از عشق، چه دلخسته و پیرت کرده            این‌چنین راهی این راهِ خـطیرت کرده

سخـتـی راه؛ چه بـایـد بـنـویـسم بـانو؟            عـمـرِ کـوتـاه؛ چه بـایـد بنـویـسم بانو؟

قسمت این است که قم چشمۀ جودت باشد            تو بمانی و پـر از عطر وجودت باشد

تو بمانی و قـم از مِهـر تو آکـنـده شود            شوق در خـاطـرۀ خاک پـراکـنده شود

تا که هر گوشۀ این خاک معـطر باشد            قسمت این است که قم مشهد دیگر باشد

ای شفاعت‌گر محشر! نظری کن ما را            این هـمـه قـطرۀ جا مـانـدۀ از دریا را

نظری کن که شـبی زائر کـویت باشیم            سـائـل دائـمی صـحـن نـکـویت باشـیـم

شک نداریم پُر از نور یقین است اینجا            جلـوۀ خاکی فـردوس برین است اینجا